Πτήση μέσω ενδιάμεσου σταθμού για το Νουακτσότ, την πρωτεύουσα της Μαυριτανίας, που βρίσκεται στο δυτικό άκρο της Σαχάρας, στην ακτή του Ατλαντικού ωκεανού. Άφιξη και μεταφορά στο ξενοδοχείο για δείπνο και διανυκτέρευση.

Πρωινή αναχώρηση για την αινιγματική έρημο με τελικό προορισμό το Ατάρ, την “Πύλη της Σαχάρας”. Μία πορεία περίπου 450 χιλιομέτρων μέσα στην Μαυριτανική ενδοχώρα. Ένα τοπίο γοητευτικό, γεμάτο ακακίες, σκόρπιες καμήλες και αραιά και πού κάποιες καλύβες να υποδηλώνουν υποτυπώδεις οικισμούς, ενώ στη μέση περίπου της διαδρομής μας βρίσκεται η μικρή πόλη Ακζού, πρωτεύουσα της επαρχίας Ινσιρί. Το Ατάρ είναι μία πόλη 35.000 κατοίκων και πρωτεύουσα της επαρχίας Αντράρ, στο κεντροδυτικό τμήμα της χώρας. Υπήρξε σταθμός στο περίφημο ράλλυ Παρί-Ντακάρ μέχρι το 2008 – από το 2009 το ράλλυ αυτό διεξάγεται στην Νότια Αμερική. Φθάνοντας θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την πόλη μέσα από μια απογευματινή βόλτα, που περιλαμβάνει και επίσκεψη στο μικρό τοπικό μουσείο.
Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε την πρώτη πρωτεύουσα των Αλμοραβιδών στο χωριό Αζουγκί. Γύρω στο 1050 αυτή η μουσουλμανική δυναστεία των βερβέρων “αναδύθηκε” από τη Σαχάρα και πολύ γρήγορα κατέκτησε το Μαγκρέμπ, τμήμα από την αυτοκρατορία της Γκάνας και μεγάλο μέρος της Ιβηρικής. Γύρω στο 1062 καθιέρωσαν το Μαρρακές ως πρωτεύουσά τους, ενώ το 1147 ανατράπηκαν από τους Αλμοάδες. Αν και τα ερείπια που υπάρχουν εδώ είναι ελάχιστα, οι Μαυριτανοί είναι αναμφίβολα υπερήφανοι για τη “δυναστεία τους” και στην εθνική τους συνείδηση το Αζουγκί καταγράφεται ως η γενέτειρά της. Η καταχώριση στην T List (προσωρινή λίστα) της UNESCO το περιγράφει ως “πρώτη πρωτεύουσα των Αλμοραβιδών” (“première capitale des Almoravides”). Αργά το απόγευμα θα καταλήξουμε στο ξενοδοχείο.

Κατά τη διάρκεια της σημερινής μας διαδρομής θα σταματήσουμε στο πανέμορφο φαράγγι Αμογκάρ για να δούμε ένα σπήλαιο με προϊστορικές βραχογραφίες ηλικίας 5.000 ετών! Τα τραχιά τοπία της Μαυριτανίας αφηγούνται σιωπηλά μια ιστορία άλλης εποχής, χαραγμένη στους αρχαίους καμβάδες των αποσαθρωμένων βράχων της. Ένα παράθυρο στη ζωή των πρώτων κατοίκων με σκηνές από την καθημερινότητά τους, την πανίδα και διάφορα μυστικιστικά σύμβολα. Συνεχίζουμε για την Ουαντάν, μια μικρή μαγευτική πόλη χαμένη στην απεραντοσύνη της Μαυριτανικής ερήμου, που συνέδεσε το όνομά της με το εμπόριο του αλατιού, καθώς ήδη από την εποχή των Πορτογάλων και ακόμα παλαιότερα, καραβάνια μετέφεραν πλάκες αλατιού από το Ιτζίλ. Άφιξη και τακτοποίηση στο ξενοδοχείο.
Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε έναν από τους κορυφαίους γεωλογικούς σχηματισμούς του πλανήτη, το Richat Structure, όπως το αποκαλούν οι επιστήμονες, ή αλλιώς το περίφημο “Μάτι της Σαχάρας” – έναν εντυπωσιακό και συγχρόνως μυστήριο γεωλογικό σχηματισμό ομόκεντρων κύκλων με διάμετρο σχεδόν 50 χιλιομέτρων. Η κυκλική αυτή δομή, ορατή μονάχα από το διάστημα – από όπου εξάλλου έγινε αντιληπτή για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του ’60 από το πλήρωμα της αποστολής Gemini – μοιάζει με τεράστιο μάτι και έχει απασχολήσει για πολλά χρόνια τους επιστήμονες, μια που η δημιουργία του είναι αποτέλεσμα γεωλογικών ανακατατάξεων εκατομμυρίων χρόνων! Κάθε ζώνη των ομόκεντρων κύκλων/δακτυλίων που το σχηματίζουν είναι κατασκευασμένη από διαφορετικό είδος βράχου (στρώματα χαλαζίτη, ιζηματογενών και πυριγενών πετρωμάτων), που διαβρώνεται με διαφορετική ταχύτητα. Είναι επίσης το σήμα “almost home”/”σχεδόν στο σπίτι” για τους αστροναύτες που προσγειώνονται στη Φλόριντα. Εμείς θα προσεγγίσουμε την περιοχή και θα προσπαθήσουμε να δούμε από το επίπεδο του εδάφους τους εντυπωσιακούς δακτυλίους.

Περιδιαβαίνοντας σήμερα το πρωί τα χωμάτινα ατμοσφαιρικά δρομάκια της Ουαντάν, θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την ιδιότυπη αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης με τα πέτρινα σπίτια, που έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Δίπλα από την ερειπωμένη πόλη-φάντασμα βρίσκεται η νέα Ουαντάν.
Επόμενος σταθμός της διαδρομής μας η πανέμορφη όαση Τανουσέρτ. Φωλιασμένη γύρω από μια πηγή γλυκού νερού, είναι γεμάτη φοινικόδεντρα και περιβάλλεται από αμμόλοφους. Εδώ θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποια στοιχεία από τη ζωή και τις παραδόσεις των νομάδων της Σαχάρας, απολαμβάνοντας τα τρία φλυτζάνια τσάι, όπως προβλέπει το τελετουργικό.
Συνεχίζουμε για το θρυλικό Τσινγτκετί, την έβδομη ιερή πόλη του Ισλάμ, ένα ακόμα …νησί στον ωκεανό της ερήμου, σταθμό κάποτε για τα καραβάνια εμπόρων και προσκυνητών, που διέσχιζαν για χιλιάδες χιλιόμετρα την καυτή άμμο της Σαχάρας, βρίσκοντας εδώ νερό, τροφή και στέγη. Η “Σορβόννη της Ερήμου”, όπως αποκαλείται, έχει ενταχθεί από το 1996 στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Άφιξη, τακτοποίηση στο ξενοδοχείο και απογευματινή εξόρμηση στους απειλητικούς αμμόλοφους, απ΄ όπου θα θαυμάσουμε το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα να πυρπολεί με χρώματα την έρημο!

Το Τσινγτκετί ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα, όμως η άμμος το “κατάπιε”. Ξανακτίστηκε το 1261 σε κοντινή τοποθεσία έχοντας και πάλι την ίδια τύχη. Κτίστηκε εκ νέου το 1913 σε μια τρίτη τοποθεσία, που και αυτή απειλείται από την επιθετική επέκταση της ερήμου.  Ευρισκόμενο στο σταυροδρόμι των παλαιών διασαχάριων εμπορικών οδών, μαζί με το εμπόριο αλατιού, χρυσού, ελεφαντόδοντου, χουρμάδων κλπ. διακινούνταν εδώ χειρόγραφα από τον αραβικό κόσμο – κορανικά κείμενα, ιστορικά ντοκουμέντα, επιστημονικές μελέτες κλπ. – καθιστώντας το ένα σημαντικό κέντρο μάθησης, παιδείας και καλλιέργειας. Η μεσαιωνική πόλη φιλοξενούσε στο απόγειό της 20.000 ανθρώπους. Εκείνη την εποχή είχε 12 τζαμιά, 30 βιβλιοθήκες με θεολογικά, λογοτεχνικά και επιστημονικά βιβλία, 5 από τις οποίες σώζονται μέχρι σήμερα, καθώς και 25 ισλαμικές σχολές, όπου εκτός από τη θρησκεία οι μαθητές διδάσκονταν μαθηματικά, φιλοσοφία, ποίηση, αστρονομία, δίκαιο και ιατρική. Περιπλανώμενοι κήρυκες, ποιητές και λόγιοι μετέδιδαν τις γνώσεις τους στις τέχνες και τις επιστήμες, ενώ σημαντική ήταν και η αντιγραφή χειρόγραφων βιβλίων. Το 1980 μια ομάδα Γάλλων επισκεπτών διαπίστωσε με έκπληξη πως οι φτωχοί κάτοικοι της χαμένης στην Σαχάρα πόλης, είχαν ανάμεσα στα λιγοστά αντικείμενα της οικοσκευής τους σπάνια χειρόγραφα και περγαμηνές του 11ου αιώνα. Η UNESCO κινητοποιήθηκε γρήγορα και εφοδίασε τους κατόχους με …κουτιά παπουτσιών για να τα προστατεύσουν! Σήμερα αρκετά από αυτά φυλάσσονται σε μεταλλικές ντουλάπες στα σπίτια των κατοίκων, μια και είναι κληρονομιά των παππούδων τους. Εμείς θα περπατήσουμε στα στενά δρομάκια της μεσαιωνικής πόλης με την μαυριτανική αρχιτεκτονική, θα επισκεφθούμε μία από τις βιβλιοθήκες της και θα δούμε το αρχαιότερο τζαμί της Μαυριτανίας με τον χαρακτηριστικό τετράγωνο μιναρέ, που θεωρούνται εθνικό έμβλημα της χώρας.

Κατά τη διάρκεια της σημερινής μας διαδρομής θα επισκεφθούμε την πανέμορφη όαση Μεχιρέθ, μια ανάσα δροσιάς στο άνυδρο και τραχύ τοπίο της κεντρικής Μαυριτανίας. Στη συνέχεια θα περάσουμε από την Λευκή Κοιλάδα, που πήρε το όνομά της από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων στην ψιλή άμμο της Σαχάρας, ερχόμενη σε αντίθεση με τους σκουρόχρωμους βράχους που την περιβάλλουν και θα φθάσουμε στην όαση Τερζίτ, την πιο διάσημη της χώρας, που φωλιάζει μέσα σε ένα φαράγγι – ένας πραγματικός παράδεισος με πυκνή βλάστηση από χουρμαδιές και τρεχούμενα νερά, που κάποτε θα δρόσιζαν τα καραβάνια της ερήμου. Εμείς θα περπατήσουμε κάτω από τους αμέτρητους φοίνικες και, γιατί όχι, θα κολυμπήσουμε στα δροσερά και καθαρά νερά του ουάντι που την διασχίζει. Τέλος, θα αναχωρήσουμε για το γνωστό μας πλέον Ατάρ.

Σήμερα αφήνουμε την ενδοχώρα και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για την πρωτεύουσα Νουακσότ, μια πόλη που κτίστηκε πριν από 65 περίπου χρόνια με τη μορφή του… “κατεπείγοντος”, όταν αποφασίστηκε η δημιουργία Μαυριτανικού κράτους των αραβόφωνων Βέρβερων της Δυτικής Σαχάρας. Η Μαυριτανία ήταν τμήμα της Γαλλικής Δυτικής Αφρικής και δεν είχε κάποια πρωτεύουσα κατά τη διάρκεια των αποικιακών χρόνων. Καθώς η χώρα προετοιμαζόταν για ανεξαρτησία (1960), η τότε κυβέρνηση έπρεπε να τη δημιουργήσει από το μηδέν για να στεγάσει τους κατοίκους του νεοσύστατου κράτους, που στην πλειοψηφία τους ήταν νομάδες και ζούσαν σε σκηνές!!! Το Νουακσότ – ένα μικρό ψαροχώρι 200 κατοίκων κατά τη δεκαετία του 1950 – επελέγη λόγω του ήπιου κλίματος και της κεντρικής του θέσης στο βιώσιμο τμήμα της χώρας, να γίνει πρωτεύουσα του ανεξάρτητου κράτους και ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ανοικοδόμησης αύξησε σταδιακά τον πληθυσμό του, που σήμερα έχει ξεπεράσει το 1.000.000. Βρίσκεται πάνω στον μεγάλο δρόμο που διασχίζει τη Μαυριτανία και ενώνει το Nτακάρ της Σενεγάλης με το Mαρακές του Μαρόκου.

Η σημερινή μας γνωριμία με το Νουακσότ, τον “τόπο των ανέμων”, όπως μεταφράζεται το όνομά του από τα  βερβερικά, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το κεντρικό Τζαμί (επίσκεψη μόνον εξωτερικά, καθώς δεν επιτρέπεται η είσοδος σε αλλόθρησκους), την πλατεία Ανεξαρτησίας, την λαϊκή αγορά, το κέντρο χειροτεχνίας, το ψαρολίμανο με την ψαραγορά (Port de Pêche) λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της πόλης στις ακτές του Ατλαντικού, εκεί όπου αμέτρητες, πολύχρωμες, παραδοσιακές ξυλόβαρκες πηγαινοέρχονται στον ωκεανό, και φυσικά το πολύ ενδιαφέρον Εθνικό Μουσείο.
Το βράδυ θα μεταβούμε στο αεροδρόμιο και θα επιβιβαστούμε στην πτήση για την Αθήνα μέσω ενδιάμεσου σταθμού.

Άφιξη στην Αθήνα/Θεσσαλονίκη.